Rincon de la vieja ( dag 11)

Vannacht opnieuw storm in monteverde. De oordopjes van Jos waren hier niet tegen bestand. Het waait zo hard hier dat het binnen in onze kamer fluit. Ruby ziet uit naar een beetje sol in Costa rica en verheugt zich al op morgen. Half twee 's nachts doen we geen oog meer dicht. Uiteindelijk vallen we toch voor kort in slaap. Het lichaam van Jos is evenmin bestand tegen het klimaat van de bergen. Gisteren bediende hij zich voor het eerst van een vest, niks voor t-shirtje Jos toch?

De ochtend nemen we vroeg het ontbijtje en zodra we alles in de auto gemikt hebben begint verdorie die zon te schijnen. Toeval bestaat niet, dus wellicht was dit het juiste teken om te gaan.

Tomtom zegt anderhalf uur, we doen er iets meer dan 2 uur over. Onderweg worden we weer getrakteerd op een avontuurlijke rit en prachtige vergezichten. Een heel ander landschap dan we tot nu gezien hadden. Af en toe kwamen we er gewoonweg niet onderuit om een fotootje te nemen. Het landschap schreeuwde erom, net zo hard als ruby om de zon schreeuwt. We nemen nog een paar extra foto's voor onze mattie Tom, speciaal op zijn verzoek.

Aangekomen bij het hotel is Jos de auto nog niet uit of ruby heeft al de bikini aan (weer een hoedinieda?, we blijven elkaar nog enigszins verbazen ook nog na die 20 jaar of was het nu 21 jaar?). De lunch slaan we over en we survivallen ter plaatse op een notenreep, wat chips en cerveza, uiteraard onder de sol. Na een luttele 20 minuten begint Jos wat te sputteren over een woud of het nationale park. Ja Jos, dat hadden we afgesproken Jos, dat we na aankomst nog ff een nationaal park aan zouden doen. Maar we zijn nu in de ZON Jos. De ZON.......Jos kent zijn plaats maar ruby kent Jos net zo goed. De verveling slaat er zichtbaar in bij Jos en auti Jos ken niet zo goed hendelen met afspraken die niet worden nagekomen. Dus trekt ruby ff de stoute slippers aan (schoenen had ze niet bij zich) en komt zowaar met een leuk uitstapje op het hotelpark terug.....Jos, Jos, Jos, nou....ze hebben hier een rivier beneden. Net zoals ruby haar bikinitruuk deed, was Jos geen seconde na dat ruby het woord rivier uitsprak verdwenen als sneeuw voor de zo'n (Ja komt in deze zin goed uit dat we eindelijk zon hadden). Een klein riviertje maar lekker ruig, met een redelijke stroming en flink wat rotsen. Jos liet deze kans niet voorbijgaan en nam naar tevredenheid een duik. Intussen baadt ruby inde thermaalbaden die ook onderdeel uitmaken van het hotelpark.

Lunch dus overgeslagen, de maagjes beginnen een beetje te knorren rond 17.00 uur. We besluiten in de stad liberia een restaurantje te doen. Wat een drama, het verkeer liep vast in de stad, restaurantjes waren er volgens tomtom zat op maar geen enkel krot kon er als restaurant mee van door. De traliewerken achter de golfplaten huisjes spraken boekdelen. Alhoewel we enigszins getint zijn, zijn we duidelijk te herkennen als toerist ( de welbekende hotelpolsbandjes laten niets aan de fantasie over). We besluiten onverrichter zaken uit de stad te rijden terug naar het hotel waar we zeker weten dat er een a la carte restaurant is. Een klein helder momentje bij Jos (de eerste welgeteld in deze vakantie) brengt hem op het idee om iets van de route af te wijken en te stoppen bij een soda die hij gespot had op Google Maps. We stappen uit en Jos merkt op dat we 1) de enige niet Costa ricanen zijn en 2) toch voor 20% het totaal uitmaken (er waren eigenlijk negen personen daar maar 10 is wat makkelijker rekenen dus we doen bij die 9 de onzichtbare vriend van tom optellen). We bestellen of beter gezegd handgebaren wat we willen eten aan de hand van de volledig Spaanse menukaart. En wat we krijgen, de sfeer, de muziek, de drie non flat screens die staan te branden, het gebruikelijke traliewerk en dat gecombineerd met het typisch Mexicaans eten in Costa rica geeft ons het juiste gevoel. Het eten is lekker, twee taco's en wat fagita's, we prikken van elkaars bordje en genieten van de costa ricaanse peuter die er nu al zijn professie van gemaakt heeft om vrouwen om zijn vinger te draaien (incl. Ruby). Even doet een nieuwsflash op een van de drie tv's ruby' s aandacht van de kleine latino ninjo afleiden. Na wat gehak en logica van de Spaanse taal komen we erachter dat sarapiquis zodanig is ondergeregend dat naar verwachting de wegen rondom sarapiquis 15 dagen gesloten zijn. Leedvermaak mag niet, het had ons dus kunnen overkomen, maar wetende dat we op tijd uit sarapiquis zijn vertrokken laat het hele gevoel van de soda nog eens floreren. En eigenlijk had het niet zoveel uitgemaakt wat ze ons hadden geserveerd, of het nu te vreten was of niet, wij gaan tevreden terug naar het hotel. En besluiten nog ff een wijntje te doen die we van het hotel hebben gekregen ter ere van onze honeymoon. Tot morgen!