Van Cahuita naar Sarapiqui (dag 6), sol, sol, sol.........

Vanmorgen wakker geworden met....jawel, zon! Kleding buiten te drogen gehangen en gaan ontbijten. Ruby zag er zo opgezwollen uit in haar gezicht dat we extra koffie kregen om even " mens te worden" en na een korte inspectie zei onze lieftallige hospice " that's the jungle baby" met het advies wat aloe vera in het gezicht te sjmeren, gingen we even sjnel het strand op om voor vertrek even van zon, zee en zand te genieten. Twee peuken later en vier hondsdolle honden besloten we onze spullen te pakken. De rit zou volgens onze getrouwe tom Tom (God please, waarom het enige enigszins betrouwbare systeem tom in het kwadraat noemen, da's vragen om problemen tom kennende) drie uur in beslag nemen. Vier uur later (red. sponge BOB hoor ik zeggen: vier uur laterrrrr) komen we aan in saripiquis. Kennelijk is de logistiek hier zo goed dat alle oude amerikaanse vrachtwagens hier graag door de jungle rijden. Een genot om te zien die ouwe trekkers, maar een hel om achter ze te rijden. De vrachtwagens zijn echter wel echt sjiek om te zien....echte Amerikaanse bakbeesten van jaaaren terug met dito geluid....euhhh....lawaai. De niet verbrandde diesel zie en hoor je uit de dubbele uilaten aan het front van de cabine uitstromen. Als je al niet verslaafd was aan bezine dan wordt je het hier van de diesel. Enfin, rond 2 uur komen we aan bij the rainforest lodge. We parkeren de auto en checken in. We worden geholpen door een nette receptioniste, die terstond aangeeft dat de wacht gaat wisselen. En zo wel hoor, zie daar, onze eerste homo receptionist is een feit. Jos was nog ff aan t twijfelen, is het een man met affectie voor andere mannen of is het een vrouw die vroeger man was? Jos krijgt te weinig tijd om het te achterhalen want......de zon schijnt! Ruby ziet hoort en ruikt de zon, dus op naar het zwembad! We gooien onze spullen in de kamer en vertrekken richting het sjwembad..jippie even sjemmen! De zon had echter zijn eigen willetje en besloot sjnel onder te gaan. Omdat de omgeving weinig te wensen overlaat besluiten we in het hotel a la carte te eten. Voor Ruby pakt het goed uit, Jos ken niet nalaten om de ober vrij rustig uit te leggen dat mashed potatos echt mashed moeten zijn en doet het even voor met zijn vingers, en oh ja nu je toch vraagt, als ik een 25 dollar menu bestel dan moeten de groente toch focking hot zijn en niet die lauwe pis die ik hier op mijn bord krijg. Onze homo receptionist, de enige costa ricaan met gevoelens, is met de noorderzon vertrokken. Jos besluit morgen anders wel ff met de ceo te babbelen. Enfin, terug in de lodge toch ff een peukie knallen ondanks de vele en uitdrukkelijke verboden om dat niet te doen! Scheit eraan. Zij niet fatsoenlijk vreten neerzetten, wij niet houden aan peukenverbod. Zo gezegd zo gediggidaan.....in alle adrelinerush besluiten we toch te gaan sjlapen. alhoewel Ruby, recalcitrant als altijd, besluit om voor het slapen te gaan alsnog een peukkie te doen bij het rieten dak van het hotel.......